Sardynia jest drugą co do wielkości wyspą na Morzu Śródziemnym a także drugą najważniejszą wyspą Włoch. Mimo to leży ona raczej z dala od typowo turystycznych szlaków – a szkoda, gdyż Sardynia ma bardzo ciekawą historię, kulturę i naturę! W niniejszym artykule opowiemy o miejscach, które naszym zdaniem są najbardziej godne odwiedzenia na wyspie.
Cagliari jest stolicą wyspy Sardynii, autonomicznego regionu Włoch. Sardyńska nazwa Cagliari, Casteddu, oznacza zamek. Ma około 155 000 mieszkańców, podczas gdy jej metropolia (w tym Cagliari i 16 innych pobliskich gmin) ma ponad 431 000 mieszkańców. Jest to 26. co do wielkości miasto we Włoszech i największe miasto na Sardynii. W Cagliari szczególnie godne odwiedzenia są następujące miejsca:
Museo archeologico nazionale („Narodowe Muzeum Archeologiczne”) to muzeum w Cagliari na Sardynii (Włochy). W muzeum znajdują się znaleziska z epoki przednuragicznej i nuragickiej po epokę bizantyjską. Obejmują one dużą kolekcję prehistorycznych statuetek z brązu z epoki nuragów, niektóre wcześniejsze kamienne statuetki bóstw kobiecych, rekonstrukcję osady fenickiej, kamień Nora, przykłady kartagińskich złotników, ceramikę rzymską i italską oraz bizantyjskie klejnoty. W muzeum znajduje się cenna kolekcja woskowych modeli anatomicznych wykonanych we Florencji przez rzeźbiarza Clemente Susini z sekcji wykonanych przez anatoma Francesco Antonio Boi w latach 1801-1805. Zbiór mieści się w pięciokątnej sali. Przygotowanie modeli sfinansował Karol Feliks (1765-1831), młodszy brat króla Wiktora Emanuela I Sardynii (1759-1824), a kolekcja pierwotnie przechowywana była w jego Muzeum Historii Naturalnej i Starożytności – zostały one przeniesione do Uniwersytet w Cagliari w 1858 r., a następnie do muzeum w 1991 r. Samo muzeum było dawniej zbrojownią. Po popadaniu w ruinę budynek został odbudowany przez włoskiego architekta Libero Cecchini.
Poetto to główna plaża Cagliari na Sardynii we Włoszech. Rozciąga się na długości około 8 km, od Sella del Diavolo („Diabelskie Siodło”) do linii brzegowej Quartu Sant’Elena. Poetto to także nazwa dzielnicy położonej na zachodnim odcinku pasa pomiędzy plażą a Molentargius – Parkiem Regionalnym Saline. Poetto jest także dzielnicą rozrywki dla nocnego życia Cagliari i przyciąga wielu turystów. Szczególnie od czerwca do września można posłuchać muzyki na żywo, wybrać się na dyskoteki, wziąć udział w lekcjach tańca czy karaoke lub po prostu pospacerować brzegiem morza. Najpopularniejsze kluby to Il Lido, Plan B, Sax Beach i Frontemare.
Na południe od Sardynii znajduje się wyspa Sant’Antioco, którą również warto odwiedzić. W mieście o tej samej nazwie warto odwiedzić protochrześcijańską bazylikę, muzeum archeologiczne, rzymskie ruiny, most, fontannę i cmentarze. Samo spacerowanie po Sant’Antioco jest interesującym przeżyciem! Oczywiście, na wyspie znajdziemy też różnorodne plaże znakomitej jakości.
Jeśli podróżujesz na Sardynię, musisz zobaczyć przynajmniej jednego nuraghe, są one wszędzie na wyspie! Nuraghe jest głównym typem starożytnej budowli megalitycznej znalezionej na Sardynii, powstałej w epoce nuragi między 1900 a 730 p.n.e. Dziś stał się symbolem Sardynii i jej charakterystycznej kultury zwanej cywilizacją nuragiczną. Odnaleziono ponad 7 000 nuragów, choć archeolodzy uważają, że pierwotnie było ich ponad 10 000. Typowy nuraghe znajduje się na obszarach, na których rozprzestrzeniły się wcześniejsze prehistoryczne kultury sardyńskie, czyli niedaleko równin aluwialnych (chociaż niewiele nuragów pojawia się obecnie na równinach, ponieważ zostały zniszczone przez działalność człowieka, taką jak rolnictwo, tamy, budowa dróg itp.) oraz ma zewnętrzny kształt wieży stożkowej ściętej, nawiązując tym samym do wieży średniowiecznej, z wewnątrz sklepieniem tolosowym. Ściany budowli składają się z trzech elementów: warstwy zewnętrznej (pochylonej do wewnątrz i zbudowanej z wielu warstw kamieni, których wielkość maleje wraz ze wzrostem wysokości: przeważnie dolne warstwy to mur z gruzu, a górne zazwyczaj z kamienia ciosowego); warstwa wewnętrzna, wykonana z mniejszych kamieni (w celu utworzenia kopuły wspornikowej typu tholos w kształcie pocisku, gdzie murowanie z ciosów jest częściej stosowane); oraz warstwa pośrednia z bardzo drobnych kawałków i ziemi, co sprawia, że cała konstrukcja jest bardzo solidna: opiera się tylko na wadze jej kamieni, która może wynosić kilka ton. Niektóre nuragi mają około 20 metrów wysokości, najwyższy znany, Nuraghe Arrubiu, osiągnął wysokość 25–30 metrów. Wejście prowadzi do korytarza, po bokach którego często znajdują się otwarte nisze, które prowadzą do okrągłej komnaty. W obrębie grubych murów zbudowano spiralne kamienne schody, prowadzące na wyższe piętra (jeśli są) i/lub na taras i oświetlone strzelnicami. Wieże Nuragic mogą mieć nawet trzy komory wspornikowe jedna na drugiej. W kompleksach Nuraghes często występowały korytarze, czasem wspornikowe, jak na przykład w Santu Antine, w którym wspornikowe korytarze łukowe nakładały się na dwóch poziomach i osiągały długość 27 metrów. Obecnie stoi mniej niż 7000 nuragów; ich liczba była pierwotnie większa. Nuraghe są najbardziej rozpowszechnione w północno-zachodniej i południowo-środkowej części wyspy. Najczęściej odwiedzanym na Sardynii jest Su Nuraxi Nuraghe. To duży kompleks położony w Barumini i jedyny wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Oristano to włoskie miasto i gmina oraz stolica prowincji Oristano w środkowo-zachodniej części Sardynii. Znajduje się w północnej części równiny Campidano i ma 31 671 mieszkańców. Miasto warte jest do odwiedzenia choćby po to, by pochodzić po historycznym centrum. Tam szczególnie godne odwiedzenia miejsca to Katedra Wniebowzięcia, kościół świętego Franciszka, oraz średniowieczne wieże obronne.
Bosa to miasto i gmina w prowincji Oristano, położone około dwóch trzecich drogi w górę zachodniego wybrzeża Sardynii, na niewielkim wzgórzu, około 3 km w głąb lądu na północnym brzegu rzeki Temo. Miasto przez długi czas utrzymywało populację około 8000 osób, ale ma charakter miejski, który odróżnia je od innych miejsc na Sardynii. Rolnictwo i rybołówstwo odgrywają ważną rolę w gospodarce miasta, dzięki dolinie rzeki w pobliżu wybrzeża otoczonej wzgórzami i płaskowyżami. Katedra Bosa pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia jest rzymskokatolicką katedrą w Bosa na Sardynii we Włoszech. Jest to konkatedra diecezji Alghero-Bosa; przed utworzeniem połączonej diecezji w 1986 roku była siedzibą biskupa Bosa. Katedra stoi w historycznym centrum Bosy, między Corso Vittorio Emanuele II a rzeką Temo, na wysokości XIX-wiecznego mostu. Ten XIX-wieczny kościół charakteryzują dwie kopuły pokryte płytkami z kolorowej majoliki oraz przysadzista dzwonnica z czerwonego piaskowca, niedokończona, wyrzeźbiona z datą 1683. Ten sam kamień charakteryzuje także inne części budynku, w tym rokokowe dekoracje fasada z charakterystycznymi lizenami (stosowane kamienne listwy lub fałszywe pilastry) i gzymsami. Wnętrze jednonawowe z dachem sklepionym kolebkowo, podzielonym na pięć przęseł pilastrami i łukami, z czterema kaplicami bocznymi. Pierwsza kaplica po prawej stronie to wielka kaplica („cappellone”) Najświętszego Serca, bardzo wydłużona i ułożona jak miniaturowy kościół sam w sobie, odzwierciedlający katedrę, w której jest osadzona: w końcowej części znajdują się cztery małe kaplice boczne i większa kaplica pod ośmioboczną kopułą. Sklepienie prowadzące do prezbiterium jest węższe od nawy i flankowane dwoma pilastrami. Samo prezbiterium, bardzo głębokie, nakryte jest ośmioboczną kopułą (zaplanowaną w pierwszych latach XIX wieku przez architekta Domenico Franco) i zakończone półokrągłą absydą, oddzieloną od nawy marmurową balustradą. Do prezbiterium prowadzą trzy stopnie; u podnóża schodów centralnych są dwa marmurowe lwy. Ołtarz główny również jest z marmuru, zwieńczony figurami Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej oraz świętych Emiliusza i Priamusa, patronów miasta. Po obu stronach ołtarza znajdują się inkrustowane drewniane stalle. Freski są autorstwa parmeńskiego artysty Emilio Scherera, w latach 1877-1878.
Alghero to miasto liczące około 45 000 mieszkańców we włoskiej, wyspiarskiej prowincji Sassari w północno-zachodniej Sardynii, nad Morzem Śródziemnym. Nazwa miasta pochodzi od aleguerium, średniowiecznego łacińskiego słowa oznaczającego „stagnację glonów” (Posidonia oceanica). Ludność znana jest z zachowania języka katalońskich władców z końca średniowiecza, kiedy Sardynia była częścią Korony Aragonii; stąd język alguerese (używany tam dialekt kataloński) jest oficjalnie uznawany za język mniejszości. Alghero jest trzecim ośrodkiem uniwersyteckim na wyspie, zaraz po Cagliari i Sassari. Mieści się w nim siedziba wydziału Architektury i Projektowania Università degli Studi di Sassari. W 2012 roku było to 10. najczęściej odwiedzane przez turystów miasto we Włoszech. Katedra w Alghero, inaczej Katedra Św. Sassari, Sardynia, Włochy. Znajduje się w historycznym centrum miasta. W latach 1503-1986 była siedzibą biskupa Alghero, a od 1986 r. biskupa Alghero-Bosa. Konsekrowany w 1730 r. kościół stanowi wczesny przykład stylu neogotyckiego. Ołtarz główny zaprojektował artysta z Genui Giuseppe Massetti (1727): rzeźba przedstawia Maryję Niepokalaną w otoczeniu aniołów. Zaprojektował także ambit i ambonę. W 1862 roku do fasady dobudowano neoklasycystyczny narteks, który radykalnie zmienił jej wygląd.Pierwsza kaplica po prawej stronie poświęcona jest Najświętszemu Sakramentowi. Jego imponujący, marmurowy ołtarz został oddany do użytku w 1824 roku. Znajduje się wewnątrz okrągłej świątyni, przypominającej świątynię Westy w Rzymie. Katedra jest miejscem pochówku urodzonego we Włoszech księcia Montferratu (1762-1799) i jego brata hrabiego Asti (1766-1802), którzy zginęli na wyspie po zarażeniu się malarią. Marmurowe mauzoleum zostało wyrzeźbione przez Felice Festę na początku XIX wieku. Podczas zwiedzania nie zapomnij wejść na dzwonnicę katedry i cieszyć się widokiem! Inne atrakcje to Muzeum Koralowe i Jaskinie Neptuna. Jaskinie mają długość 4 km, ale tylko część z nich jest udostępniona do zwiedzania. Podczas wizyty zobaczysz liczne stalaktyty i stalagmity, a nawet jezioro śródlądowe. Dostępne są tylko wycieczki z przewodnikiem, rozpoczynają się co godzinę od 9:00 do 19:00. Pamiętaj więc, że jeśli przyjdziesz do jaskini o 09:10, będziesz musiał poczekać na zwiedzanie o 10:00. Wycieczka trwa około 45 minut i kosztuje 13 € za osobę (7 € dla dzieci).
Jakie są Wasze ulubione atrakcje na Sardynii? Kiedy odwiedziliście wyspę i co jedliście? Podzielcie się wrażeniami w komentarzach! Koniecznie przeczytajcie też o atrakcjach Sycylii, Sardynii i Elby!